બસ ઊભી છું જિંદગી ની બજારમાં

                             ઊભી  છુ હુ જિંદગી ની બજારમાં, પણ
                               એ જ સમજાતું નથી  શુ ખરીદુ ?


                            વિચાર  કે યાચના  ? જિંદગી  તો  બજાર છે. પણ
                              એ જ સમજાતું નથી  ખત્મ  કયાં  થાયછે?
                                બસ  ઊભી છું જિંદગી ની બજારમાં 
     

                          મળી છે  ખૂશી ને વેદના   , પણ 
                           એ તો  એકબીજા ના સાથી. બસ
                          એ જ સમજાતું નથી  કયુ  નામ  આપુ?
                           બસ ઊભી છું જિંદગી ની બજારમાં.

   
                      જિંદગી ની બજારમાં છે મારે બાળપણની યાદ, પણ
                       એ જ સમજાતું નથી  કયાં  ખોવાઈ ગઈ?
                        બસ ઊભી છું જિંદગી ની બજારમાં.

 
                  જિંદગી ની બજારમાં માર્ગ  છે   શોટૃકટ ને  કાંટાળો.
                   પણ એ જ સમજાતું નથી  ક્યો  માર્ગ   ખરીદુ?
                   બસ ઊભી છું જિંદગી ની બજારમાં.
 
               

નકારુ છું

            નકારુ છું એ પળને, જયાં  નથી
                   કોઈ  જીવનની   ક્ષણ.

              નકારુ છું એ  આઝાદીને જયાં,
                  કોઈ  મહત્વ નથી.
   

            નકારુ છું એ  દોસ્તીને, જયાં
                  કોઈ  લાગણી નથી .

             નકારુ છું એ  વિચારને, 
               જયાં    મન  નથી.

             નકારુ છું એ દેહને,
              જયાં  આત્મા નથી.
 

          નકારુ છું એ  જગ્યાને,જયાં
                કોઈ   નામોનિશાન  નથી.
 

           નકારુ છું એ  વમળને, જયાં
              કોઈ  દરિયો નથી.


          નકારુ છું એ  આંખોને  ,જયાં
             અજવાળું નથી.


          નકારુ છું એ  વંટોળને ,જયાં
             પવનની  લહેરખી  નથી.


         નકારુ છું એ  જન્મને, જયાં
               કોઈનું   મૃત્યુ  નથી.


          નકારુ છું એ     સ્વપ્નની દુનિયાને ,જયાં
              કોઈ  સફળતાની ચાવી  નથી.

   

કયાંરે કહું ?

            કયાંરે કહું  ? એ  રડતી  આંખને,
                     સાંભરી  ગઈ એ યાદ.

              કયાંરે  કહું ?   એ વાતૂડી  જીભને જયાં,
                      મારું  બાળપણ  રમતું  વીતી ગયુ.

              કયાંરે  કહું? એ   મનને જયાં, મારી
                  નિશાળમાં  ચંચળિયુ બની ગયુ.

              કયાંરે કહું? એ હાથને ,જયાં
               બંધાઈ ગયા  અટપટા  વિચારો.


         કયાંરે કહું? એ   ક્ષણને જયાં,
             હતી  સમણાં ની   રમઝટ .

      કયાંરે કહું?એ જીવનને જયાં,
          ગુંચવાઈ ગઈ  લાગણી.

     કયાંરે કહું   ? એ  બારીને જયાં,
          કોકની  ખુશી ઓને   જોઈ  ગઈ.

      કયાંરે કહું    ? એ  પંથને જયાં,
           જવા મથે  પગ.

અમે તો હવે જવાનાં

                   તમે  અમને  વિદાય આપો કે ના.આપો,

                    અમે તો  પળમાં  ભૂતકાળ બની  જવાનાં.

                 તમે તો  ખોલી  દીધા તાળાં,  અમે તો  ખુલ્લા ,

                        એ વયોમમા  પંખી બની ઉડી જવાનાં. 

                           

               સબંધોની કૂપળો   ફૂટાડી તમે, અમે તો હવે  ,

                            પાનખરમાં  પાદડા બની ખરી જવાનાં.

                                 

                ફૂલોની  જેમ તમે મલકાવયા  અમારા  મુંખડા,

                         અમે તો  હવે  તારલા  બની  ચમકી  જવાનાં.

                હવાની લહેરખીમા  તમને   આપી  યાદો,

                      અમે તો હવે  વંટોળ ની જેમ  વાય જવાનાં.

                  તમે તો  અમને  ભાવવિભોર  બનાવી દીધા,

                 અમે તો હવે  વારદડી જેમ  વરસી જવાનાં.

                 પતંગિયા ની જેમ  તમે  અમને  પ્યાર બનાવ્યા,

                   અમે તો હવે    ઢળતા  રવિ જેમ  આથમી  જવાનાં.

              તમે તો  લખી  આપી  અમને  સ્લેમ,

                  અમે તો હવે એ વાંચી-વાંચી  જિંદગી  જીવી  જવાનાં.